Çen cibinliği kaldırmaya kalkışacak mıydı? Cibinliğin
üstünden mi vuracaktı yoksa? Sıkıntı midesini buruyor,
kavuruyordu. Gözüpek bir adam olduğunun bilincindeydi.
Ama şu anda bunu düşünecek durumda değildi;
aptallaşmış gibiydi. Gölgeden de belirsiz gövdenin
üstüne tavandan dökülen beyaz tül yığını onu büyülemişti:
Tülün arasından, uyuyan, yarı yarıya kıvrılmış
fakat yine de canlı — insan etinden — bir ayak çıkıyordu.
Yalnızca komşu binadan jşık sızıyordu: pencerenin
demirleriyle bölünmüş, soluk elektrik ışığından bir dörtgen.
Demirlerden birinin gölgesi yatağın üstüne, ayağın
hemen altına düşüyor ve sanki yaşamı vurguluyordu. Aynı
anda dört, beş klakson sesi birden işitti. Onu bulmuşlar
mıydı? Savaşmak, kendisini savunan, uyanık düşmana
karşı savaşmak!.
Gürültü dalgası uzaklaştı: Birkaç otomobil yığılmış
olmalıydı caddede (orda, insanların dünyasında hâlâ
trafik sıkışabiliyordu demek ki...) Kendisini yeniden yumuşak
tül yığınının ve ışık dörtgeninin karşısında buldu.
Her ikisi de, zaman kavramının yok olduğu bu gecede
kımıltısızdılar.
Bu adamın ölmesi gerektiğini İrendi kendine yineleyip
duruyordu. Aptalca bir şeydi bu: Onu öldüreceğini
biliyordu pekala. Yakalanmış, yakalanmamış, idam edilmiş
edilmemiş, bu önemli değildi. Var olan tek şey, bu
ayak, kendisini savunmasına fırsat vermeden öldürmesi
gereken bu adamdı. Çünkü, kendisini korumaya zaman
bulduğu anda, yardım istemek için haykırabilirdi...
pdf :
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder